Sinds Geert Wilders de verkiezingen heeft gewonnen toont hij zich van een voor zijn doen behoorlijk redelijke kant. Hij heeft al zijn ongrondwettelijke plannen zoals hij zelf zegt ‘in de ijskast’ gezet. De ijskast van Geert staat er zo vol mee dat hij de restjes van het kerstdiner dit jaar helaas direct in de kliko heeft moeten gooien. 

Die nieuwe redelijkheid, de bereidheid die Wilders nu toont, lijkt onderdeel te zijn van een groter plan. Nu, na het kerstreces, de leiders van de partijen met wie Wilders een kabinet in elkaar hoopt te zetten aanschuiven aan de onderhandelingstafel, doen zij dat onder leiding van een man die koehandel speelt met onze grondrechten. 

Onderhandelen over de grondwet moet wantrouwen

Door – voor nu – van zijn ongrondwettelijke plannen (moskeeën verbieden! Jihadisten preventief opsluiten!) af te stappen, lijkt Wilders opeens een ruimhartige man. Hij laat zich zien als iemand die bereid is om water bij de wijn te doen. Maar de andere partijen die met hem aan tafel zitten, doen er goed aan zich af te vragen of die wijn daarmee opeens wél drinkbaar wordt.

Alleen het idee dat je de grondrechten als fiches kan inzetten in het pokerspel dat de formatie is, moet bij de andere partijen aan tafel tot een groot wantrouwen leiden. Deze grondrechten vormen de kern van onze samenleving: ze zorgen ervoor dat iedereen gelijk behandeld wordt, dat iedereen min of meer gelijke kansen heeft en dat iedereen kan rekenen op dezelfde bescherming door en tegen de overheid. Ze zijn het cement dat onze maatschappij bijeenhoudt. 

Omtzigt, Yesilgöz en van der Plas zijn gewaarschuwd

Door desondanks aan die onderhandelingstafel te gaan zitten, en dus geen duidelijke grens te trekken bij alleen al het opperen van het idee om aan die grondrechten te gaan zitten morrelen, dragen alle partijen die ‘de opties openhouden’ bij aan het destabiliseren van de samenleving. Groepen worden tegen elkaar uitgespeeld en de suggestie wordt opengehouden dat niet iedereen in Nederland volgens de grootste partij van het land even gelijk is. Maar de partijleiders doen zichzelf ook geen plezier door de onderhandelingen op deze manier in te gaan. Het inzetten van onze grondrechten zorgt namelijk voor een ongelijk speelveld op weg naar een mogelijk regeerakkoord. Elk compromis dat nu gesloten wordt, zal in het voordeel van Wilders uitvallen. 

Een nest kittens verdrinken

Stel je eens voor dat iemand zegt: “Ik heb hier een nestje lieve kleine kittens, en die ga ik straks laten verdrinken. Daarna geef ik je een klap in je gezicht.” Na lang onderhandelen besluit die persoon de kittens te laten leven, en je alléén die klap te geven. Hebben jullie dan een mooi compromis bereikt? Of blijf je achter met de vraag waarom je überhaupt ooit met zo iemand om tafel bent gegaan?

Natuurlijk zou Geert Wilders nooit een nest kittens verdrinken. Zijn katten Noortje en Pluisje wensten ons een paar dagen geleden nog fijne kerstdagen. Maar laat dat niet afleiden van het spel dat Wilders speelt, waarin hij onze verworvenheden inzet als chantagemiddel. Als we niet goed opletten slaat hij straks als politiek leider van Nederland de andere partijen én vele Nederlanders om de oren, en zal hij het nog redelijk doen lijken ook.