Het blijft mij verbazen dat we in Nederland jaarlijks een week nodig hebben om elkaar te vertellen dat we trots mogen zijn op onze geaardheid, ons lichaam, maar vooral hoe we omgaan met dat stukje vlees tussen onze benen en alles wat het definieert. Afgelopen augustus was het weer zover. De Pride met dit jaar extra aandacht voor genderinclusiviteit. Piemelstarheid noem ik het. Elk jaar hetzelfde poppenkastfeestje. Terwijl de kappen smelten, de energierekening alsmaar blijft stijgen, elke 6 seconden een kind ergens sterft aan ondervoeding, een nieuwe oorlog in het oosten dreigt en ik na een halfjaar nog steeds single ben, vieren we, zelfs na grondwet wijziging om niet te discrimineren op basis van geaardheid, onbegrensd met geschminkte gezichten, circus rariteiten, ontblote seks ontlokkende lichamen een gepasseerd station. Ik mag het misschien niet zo noemen, maar hoe ver zijn we gekomen met deze jaarlijkse braspartij? De keiharde realiteit is dat er nog steeds geen inclusiviteit is.

Pride heeft leiding en vervolg nodig

Erbij horen is een emotionele basisbehoefte, maar we zijn na 50 jaar Pride blijkbaar niet zo ver in de acceptatie. In plaats van leidinggeven, stond onze burgemeester mee te feesten. Mijn wenkbrauwen schoten bijna van mijn voorhoofd toen ik Femke Halsema haar choreografie zag doen op een van de boten. Wat draagt zo’n invloedrijk persoon bij door mee te doen aan de circusacts? In het verleden was iemand in een dergelijke positie op z’n minst mentor of leider, maar deze mensen zijn tegenwoordig moeilijk te vinden, aangezien de wereld verwikkeld is in de strijd om alles en iedereen te accepteren. Stel je voor dat Martin Luther King zich verzette door in primitieve inboorling-lijkende-kleding te verschijnen wanneer hij publiek optrad? Waar zouden we vandaag zijn in de wereld? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Discrimineren is ook jezelf beschermen

Wat zorgt ervoor dat intelligente, maar ook minder bedachtzame mensen, gekke dingen geloven waardoor wij discrimineren? Volgens televisie professor en neuropsycholoog Erik Scherder overkomt het ons allemaal. Het gebeurt namelijk in ons brein voor we er erg in hebben. In het Grote Hokjes Experiment legt de professor uit dat wanneer wij een ander tegenkomen er twee dingen gebeuren. Wanneer wij ons herkennen in de ander en denken dat die tot onze groep behoort worden we gedrogeerd met dopamine waardoor ons beloningssysteem wordt geactiveerd. Het tegenovergestelde gebeurt wanneer wij ons niet herkennen in die ander. Onze amygdala wordt dan geactiveerd wat juist primaire emoties zoals stress, angst en agressie triggert. Intern gaat er dus een alarm af met het gevolg dat je vecht of vlucht. We zijn een hoop atomen en moleculen, kuddedieren die willen overleven. Anders zijn dan de ander of de groep vormt in de basis een bedreiging voor beide kanten. 

Inclusiviteit en progressie begint bij normaal

En toch stellen wij ons graag voor dat we vrij- en ruimdenkende mensen zijn. Inclusief en progressief. Maar ook wij, weldenkende mensen, beseffen niet de pijn die we veroorzaken met onze vooroordelen wanneer wij onszelf bedreigd en angstig voelen. Begrijp mij niet verkeerd. Het doet ertoe dat we iets tegen ongelijkheid doen, maar het is een complex probleem dat we niet de wereld uit krijgen. Dat kunnen we niet verwachten en moeten dat ook niet willen. Biologie en evolutie zal hierin altijd blijven bepalen wat normaal is, ongeacht wat wij ervan vinden. Het is naïef om te verwachten dat een eeuwenlang geconditioneerd brein, de continue uitbreiding van onze multiculturele samenleving met een grondwet die diversiteit stimuleert, het systeem gaat veranderen.

Het brein bepaalt de norm

Voor mij als hetero cisgender is het heerlijk dat de dopamine vrijelijk door mijn brein giert wanneer Giovanca in beeld komt tijdens Het Grote Hokjes Experiment. Niet alleen omdat we dezelfde huidskleur delen en zij een prachtige vrouw is om naar te kijken, maar omdat het fijn is dat mijn systeem mij onberedeneerd beloond. Pride kan geen verandering verwachten als ze jaarlijks mijn amandelvormige brein gijzelen met afwijkend hun gedrag. We kunnen met o.a. Pride proberen inclusiviteit te bevorderen, maar we kunnen ons eeuwenlange geconditioneerde brein niet ontkennen!

Het mooiste aan viriele mannen is iets vrouwelijks

Ik ben benieuwd wat de geschiedenisboeken over 1000 jaar zullen vertellen. Dat de mensen in de 20ste en 21ste eeuw ongelijkheid hebben bestreden met trotse verklede dansende mensen op een botenparade. Mijn hoop is dat wij te zijner tijd, ongeacht onze geaardheid, het eindelijk begrijpen zoals filosoof, schrijver en mensenrechtenactivist Susan Sontag het verwoorde: “Het mooiste aan viriele mannen is iets vrouwelijks; wat het mooist is aan vrouwelijke vrouwen is iets mannelijks”. Een toekomst met minder piemelstarheid.

Trouwens, weet iemand of Giovanca ook single is?