Dit is aan de vakantieganger. Het is net september, de vakantie is voorbij, misschien ben je nog op vakantie of zit je net in de auto naar huis vanuit Zuid-Frankrijk. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je nog gaat. De zon in, het water in, een verre reis, of lekker dichtbij huis. Maar gewoon even weg. Mijn wens was ergens op een boot met ontbloot lichaam, dobberend in de zon, met een cocktail in de hand een boek lezen. Weg uit het dagelijkse leven en routine.

Dat verlangen naar het paradijs, de vlucht weg van je dagelijkse beslommeringen, weg van de westerse cultuur, de overmacht van het kapitaal. Waardoor je ergens in een dorpje in de bergen van Zuid-Frankrijk belandt.

Alles lijkt dan even heel ver weg. Je privé zorgen, maar ook de affaire-Neelie Kroes lijkt daar niets te schelen. De Uber-app geeft een foutmelding van geen signaal. Daar doe je sowieso, alsof het vanzelfsprekend, is alles al te voet. Unilever print een nieuw label op de producten om de jaarlijkse 173kg voedselverspilling tegen te gaan, de plaatselijke boer stampt daar met zijn blote voeten de wijn. Proost! De mensen zijn daar zo vriendelijk, dat je vergeet dat er in Ter Apel mensen overnachten op het asfalt, de vluchtelingen crisis bestaat even niet meer. In het vakantiedorpje op die zonnige heuvel is alles zo fijn authentiek.

Ik ga op vakantie en neem mee: mijzelf.

‘Vraag je waarom die vlucht jou niet helpt? Je vlucht met jezelf. De last van je geest moet worden afgelegd: niet eerder zal jou enige plaats bevallen.’ Ergens 65n.Chr. schreef Seneca, Romeins filosoof, deze gedachte al aan zijn vriend Lucilius. De vakantie als vlucht van je dagelijkse routine, een vlucht van een bestaan dat jou alleen nog maar lijkt te vermoeien. Weg van de voortdurend gebeurende problemen van het modernisme. 

Het maakt de vakantie een collectief, ineffectieve manier om met problemen om te gaan, oftewel ervan te vluchten. Zouden we niet een vorm kunnen vinden om op een effectieve manier met deze problemen om te gaan? Dus ik wilde een vervolgvraag stellen. Waarom is de keuze om ‘de lasten van je geest’, het niet aangaan van waar je eigenlijk voor vlucht, eenvoudiger dan ze werkelijk aan te pakken? 

Therapie. Ik gun het de mens – zoals een bos bloemen op haar keukentafel – ieder weekend.

Wanneer we onze geest willen ontlasten, wanneer we ‘de problemen’ in de wereld willen ‘oplossen’, moeten we alles afbreken en opnieuw opbouwen. Deze kinderlijke fantasie heeft mij nooit verlaten en raakt in mij aan een idee waar ik eigenlijk nog steeds in geloof. Maar naast de sloopkogel heb ik zelf gedurende de tijd meer manieren van afbreken en opbouwen leren kennen. Met kunst, literatuur, en bovenal therapie. Ik gun het de mens, zoals een bos bloemen op haar keukentafel, ieder weekend.

Daarom leek het mij een goed idee om van die ontblote-cocktail-vakantie een collectieve therapiesessie te maken. Dus niet met je vriendengroep naar een hotel op Ibiza, of een vakantiehuis op Mykonos, maar bijvoorbeeld met elkaar een ademhalingscursus als eerste stap richting traumaverwerking. Het cruiseschip dat jou naar warme oorden zou meenemen blijft in de haven liggen, met die hele boot doe je een cursus zelfliefde. Deze vakantie wordt een reis in jezelf. 

Vraag iemand niet naar waar ze op vakantie zijn geweest, maar van wat ze zijn vertrokken.

En natuurlijk ben ik mij er bewust van dat het allemaal wat grotesk en weeïg klinkt. Toch lijkt het me verstandig om op een andere manier na te denken over onze vakantiecultuur. Dus vraag iemand niet naar waar ze op vakantie zijn geweest, maar van wat ze zijn vertrokken. Ik gun echt iedereen vakantie, maar des te meer gun ik iedereen een betere wereld.